Когда-то мы жили в горах. Эти горы косматыми псами лежали у ног. Эти горы давно уже стали ручными, таская беспокойную кладь наших жилищ, наших войн, наших песен. Наши костры опалили им шерсть. 
Когда-то мы жили в горах. Тучи овец покрывали цветущие склоны. Ручьи — стремительные, пенистые, белые, как нож и ярость, — огибали тяжелые, мокрые валуны. Солнце плавилось на крепких армянских затылках. В кустах блуждали тени, пугая осторожных. 
Шли годы, взвалив на плечи тяжесть расплавленного солнца, обмахиваясь местными журналами, замедляя шаги, чтобы купить эскимо. Шли годы… 
Когда-то мы жили в горах. Теперь мы населяем кооперативы… 
Вчера позвонил мой дядя Арменак: 
— Приходи ко мне на день рождения. Я родился — завтра. Не придешь — обижусь и ударю… К моему приходу гости были в сборе. 
— Четыре года тебя не видел, — обрадовался дядя Арменак, — прямо соскучился! 
— Одиннадцать лет тебя не видел, — подхватил дядя Ашот, — ужасно соскучился! 
— Первый раз тебя вижу, — шагнул ко мне дядя Хорен, — безумно соскучился. 
Тут все зарыдали, а я пошел на кухню. Мне хотелось обнять тетушку Сирануш. 
Тридцать лет назад Арменак похитил ее из дома старого Беглара. Вот как было дело. 
Арменак подъехал к дому Терматеузовых на рыжем скакуне. Там он прислонил скакуна к забору и воскликнул: 
— Беглар Фомич! У меня есть дело к тебе! Был звонкий июньский полдень. Беглар Фомич вышел на крыльцо и гневно спросил: 
— Не собираешься ли ты похитить мою единственную дочь? 
— Я не против, — согласился дядя. 
— Кто ее тебе рекомендовал? 
— Саркис рекомендовал. 
— И ты решил ее украсть? Дядя кивнул. 
— Твердо решил? 
— Твердо. 
Старик хлопнул в ладоши. Немедленно появилась Сирануш Бегларовна Терматеузова. Она подняла лицо, и в мире сразу же утвердилось ненастье ее темных глаз. Неудержимо хлынул ливень ее волос. Побежденное солнце отступило в заросли ежевики. 
— Желаю вам счастья, — произнес Беглар, — не задерживайтесь. Погоню вышлю минут через сорок. 
Мои сыновья как раз вернутся из бани. Думаю, они захотят тебя убить. 
— Естественно, — кивнул Арменак. Он шагнул к забору. Но тут выяснилось, что скакун околел. 
— Ничего, — сказал Беглар Фомич, — я дам тебе мой велосипед. 
Арменак посадил заплаканную Сирануш на раму дорожного велосипеда. Затем сказал, обращаясь к Беглару: 
— Хотелось бы, отец, чтобы погоня выглядела нормально. Пусть наденут чистые рубахи. Знаю я твоих сыновей. Не пришлось бы краснеть за этих ребят. 
— Езжай и не беспокойся, — заверил старик, — погоню я организую. 
— Мы ждем их в шашлычной на горе. Арменак и Сирануш растворились в облаке пыли. Через полчаса они сидели в шашлычной. 
Еще через полчаса распахнулись двери и ворвались братья Терматеузовы. Они были в темных костюмах и чистых сорочках. Косматые папахи дымились на их беспутных головах. От бешеных криков на стенах возникали подпалины. 
— О, шакал! — крикнул старший, Арам. — Ты похитил нашу единственную сестру! Ты умрешь! Эй, кто там поближе, убейте его! 
— Пгоклятье, — грассируя сказал младший, Леван, — извините меня. Я оставил наше гужье в багажнике такси. 
— Хорошо, что я записал номер машины, — успокоил средний, Гиго. 
— Но мы любим друг друга! — воскликнула Сирануш. 
— Вот как? — удивился Арам. — Это меняет дело. 
— Тем более что ружье мы потеряли, — добавил Гиго. 
— Можно и пгидушить, — сказал Леван. 
— Лучше выпьем, — миролюбиво предложил Арменак… 
С тех пор они не разлучались… 
Я обнял тетушку и спросил: 
— Как здоровье? 
— Хвораю, — ответила тетушка Сирануш. — Надо бы в поликлинику заглянуть. 
— Ты загляни в собственный паспорт, — отозвался грубиян Арменак. И добавил: — Там все написано… 
Между тем гости уселись за стол. В центре мерцало хоккейное поле студня. Алою розой цвела ветчина. Замысловатый узор винегрета опровергал геометрическую простоту сыров и масел. Напластования колбас внушали мысль об их зловещей предыстории. Доспехи селедок тускло отражали лучи немецких бра. 
Дядя Хорен поднял бокал. Все затихли. 
— Я рад, что мы вместе, — сказал он, — это прекрасно! Армянам давно уже пора сплотиться. Конечно, все народы равны. И белые, и желтые, и краснокожие… И эти… Как их? Ну? Помесь белого с негром? 
— Мулы, мулы, — подсказал грамотей Ашот. 
— Да, и мулы, — продолжал Хорен, — и мулы. И все-таки армяне — особый народ! Если мы сплотимся, все будут уважать нас, даже грузины. Так выпьем же за нашу родину! За наши горы!.. 
Дядя Хорен прожил трудную жизнь. До войны он где-то заведовал снабжением. Потом обнаружилась растрата — миллион. 
Суд продолжался месяц. 
— Вы приговорены, — торжественно огласил судья, — к исключительной мере наказания — расстрелу! 
— Вай! — закричал дядя Хорен и упал на пол. 
— Извините, — улыбнулся судья, — я пошутил. Десять суток условно… 
Старея, дядя Хорен любил рассказывать, как он пострадал в тяжелые годы ежовщины… 
За столом было шумно. Винные пятна уподобляли скатерть географической карте. Оползни тарелок грозили катастрофой. В дрожащих руинах студня белели окурки. 
Дядя Ашот поднял бокал и воскликнул: 
— Выпьем за нашего отца! Помните, какой это был мудрый человек?! Помните, как он бил нас вожжами?! 
Вдруг дядя Арменак хлопнул себя по животу. Затем он лягнул ногой полированный сервант. Начались танцы! 
Дядя Хорен повернулся ко мне и сказал: 
— Мало водки. Ты самый юный. Иди в гастроном. 
— А далеко? — спрашиваю. 
— Туда — два квартала и обратно — примерно столько же. 
Я вышел на улицу, оставляя за спиной раскаты хорового пения и танцевальный гул. Ощущение было такое, словно двести человек разом примеряют галоши… 
Через пятнадцать минут я вернулся. К дядиному жилищу съезжались пожарные машины. На балконах стояли любопытные. 
Из окон четвертого этажа шел дым, растворяясь в голубом пространстве неба. 
Распахнулась парадная дверь. Милиционеры вывели под руки дядю Арменака. 
Заметив меня, дядя оживился. 
— Армянам давно пора сплотиться! — воскликнул дядя. 
И шагнул в мою сторону. 
Но милиционеры крепко держали его. Они вели моего дядю к автомобилю с решетками на окнах. Дверца захлопнулась. Машина скрылась за поворотом… 
Тетушка Сирануш рассказала мне, что произошло. Оказывается, дядя предложил развести костер и зажарить шашлык. 
— Ты изгадишь паркет, — остановила его Сирануш. 
— У меня есть в портфеле немного кровельного железа, — сказал дядя Хорен. 
— Неси его сюда, — приказал мой дядя, оглядывая финский гарнитур… 
Когда-то мы жили в горах. Они бродили табунами вдоль южных границ России. Мы приучили их к неволе, к ярму. Мы не разлюбили их. Но эта любовь осталась только в песнях. 
Когда-то мы были чернее. Целыми днями валялись мы на берегу Севана. А завидев красивую девушку, писали щепкой на животе слова любви. 
Когда-то мы скакали верхом. А сейчас плещемся в троллейбусных заводях. И спим на ходу. 
Когда-то мы спускались в погреб. А сейчас бежим в гастроном. 
Мы предпочли горам — крутые склоны новостроек. 
Мы обижаем жен и разводим костры на паркете. 
НО КОГДА-ТО МЫ ЖИЛИ В ГОРАХ!

1. KAIZER
2. SAS
3. YERVAN SITY

1- Ողջույն 2-Բարի օր 3-Բարի երեկո 4-Բարի գիշեր

País- երկիր Nacionalidad-ազգություն masculino-արական femenino- իգական

Lori is located in the northeast part of Armenia and borders on Georgia. The name Lori first appeared in the 11th century when King David I Anhoghin founded the fortified city of Lori. The fortress-city became the capital of the Kingdom of Tashir-Dzoraget in 1065. The name Lori later spread and replaced the original name of the region -Tashir. The capital city of Lori is Vanadzor – the 3rd largest city in Armenia. Nowadays Vanadzor is known as a resort city.

The region is famous for its medieval monasteries Haghpat and Sanahin located in the picturesque nature of Lori. The rivers Pambak, Dzoraget, Debet, and Aghstev flow through this beautiful region. The important towns of Lori are Alaverdi, Spitak, Stepanavan, and Tashir. It is considered to be one of the most beautiful regions of Armeni

Լոռին գտնվում է Հայաստանի հյուսիս-արևելյան մասում և սահմանակից է Վրաստանին։ Լոռի անունը առաջին անգամ հայտնվել է 11-րդ դարում, երբ Դավիթ Ա Անհողին թագավորը հիմնադրեց Լոռի բերդաքաղաքը։ Բերդաքաղաքը 1065 թվականին դարձել է Տաշիր-Ձորագետի թագավորության մայրաքաղաքը։ Լոռի անվանումը հետագայում տարածվել է և փոխարինել շրջանի սկզբնական անվանը՝ Տաշիր։ Լոռու մայրաքաղաքը Վանաձորն է՝ Հայաստանի մեծությամբ 3-րդ քաղաքը։ Վանաձորը մեր օրերում հայտնի է որպես առողջարանային քաղաք։ Մարզը հայտնի է Լոռվա գեղատեսիլ բնության գրկում գտնվող միջնադարյան Հաղպատ և Սանահին վանքերով: Այս գեղատեսիլ շրջանով հոսում են Փամբակ, Ձորագետ, Դեբետ և Աղստև գետերը։ Լոռու կարևոր քաղաքներն են Ալավերդին, Սպիտակը, Ստեփանավանը և Տաշիրը։ Համարվում է Հայաստանի ամենագեղեցիկ շրջաններից մեկ

24 km north of Vanadzor is the town of Stepanavan․ The town has a mild and humid climate and is considered a resort town due to its natural and climatic conditions. The most famous place of Stepanavan is Dendropark, a unique park, where a natural forest landscape has been reshaped into a Forest Park. It is home to a wide variety of trees: both native and acquired from other botanic gardens. California Sequoia of the park is of particular valu

The Dendropark was established by Polish engineer-forester Edmund Leonowicz in 1931. It may be safely said that Stepanavan Dendropark is the best park in Armenia. The place is perfectly pleasant to stroll and enjoy the peaceful nature and breathe fresh air. The place is especially popular in summer and during the pine tree pollen season (April-May) when favorable conditions for allergic people and those with chronic respiratory diseases are create

Վանաձորից 24 կմ հյուսիս գտնվում է Ստեփանավան քաղաքը։ Քաղաքն ունի մեղմ և խոնավ կլիմա և բնական և կլիմայական պայմանների պատճառով համարվում է առողջարանային քաղաք։ Ստեփանավանի ամենահայտնի վայրը Դենդրոպարկն է՝ եզակի այգի, որտեղ բնական անտառային լանդշաֆտը վերածվել է Անտառային պարկի։ Այստեղ ապրում են ծառերի լայն տեսականի՝ և՛ բնիկ, և՛ ձեռք բերված այլ բուսաբանական այգիներից: Առանձնահատուկ արժեք ունի այգու Կալիֆորնիայի սեքվոյան։ Դենդրոպարկը հիմնադրվել է լեհ ինժեներ-անտառագետ Էդմունդ Լեոնովիչի կողմից 1931 թվականին: Կարելի է վստահորեն ասել, որ Ստեփանավանի դենդրոպարկը Հայաստանի լավագույն այգին է: Վայրը կատարյալ հաճելի է զբոսնել և վայելել խաղաղ բնությունը և շնչել մաքուր օդ։ Վայրը հատկապես հայտնի է ամռանը և սոճու ծաղկափոշու սեզոնին (ապրիլ-մայիս), երբ բարենպաստ պայմաններ են ստեղծվում ալերգիկ մարդկանց և շնչառական քրոնիկ հիվանդություններ ունեցողների համա

Historical sights of Lori Regi

Haghpat Monaster

The monasteries of Haghpat and Sanahin are among the most magnificent and popular churches in Armenia included in the UNESCO World Heritage List.

Haghpat Monastery was built in the 10th -13th centuries by the Bagratid king Ashot III and Queen Khosrovanuysh. The complex includes four churches Saint Grigor(1244), Saint Astvatsatsin (1281), Saint Katoghike(12th century) and Saint Stephanos(1232), two courtyards, refectory, prayer halls and khachkars(cross-stones

Sanahin Monaste

Sanahin is a monastery complex in the town of Alaverdi. Sanahin monastery includes Saint Astvatsatsin and Saint Savior churches with their courtyards.

The first church of the complex Saint Astvatsatsin was built in the 10th century. The church structure belongs to cross-domed types of constructions. The exterior and interior walls are decorated with sculptures and engravings.

Լոռու մարզի պատմական տեսարժան վայրեր Հաղպատի վանք Հաղպատի և Սանահինի վանքերը ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի համաշխարհային ժառանգության ցանկում ընդգրկված Հայաստանի ամենահոյակապ և սիրված եկեղեցիներից են։ Հաղպատի վանքը կառուցվել է 10-13-րդ դարերում Բագրատունյաց թագավոր Աշոտ III-ի և Խոսրովանույշ թագուհու կողմից։ Համալիրը ներառում է չորս եկեղեցիներ՝ Սուրբ Գրիգոր (1244), Սուրբ Աստվածածին (1281), Սուրբ Կաթողիկե (12-րդ դար) և Սուրբ Ստեփանոս (1232), երկու գավիթ, սեղանատուն, աղոթասրահներ և խաչքարեր (խաչքարեր)։ Սանահինի վանք Սանահինը վանական համալիր է Ալավերդի քաղաքում։ Սանահինի վանքը ներառում է Սուրբ Աստվածածին և Սուրբ Ամենափրկիչ եկեղեցիներն իրենց բակերով, ինչպես նաև Սուրբ Գրիգոր և Սուրբ Հարություն մատուռները, ճեմարանը, գրչատունը, զանգակատունը և Կյուրիկյանի Զաքարյանների պապենական դամբարանները։ Համալիրի առաջին եկեղեցին Սուրբ Աստվածածին կառուցվել է 10-րդ դարում։ Եկեղեցու կառուցվածքը պատկանում է խաչաձև գմբեթավոր շինությունների տիպերին։ Արտաքին և ներքին պատերը զարդարված են քանդակներով և փորագրություններով։

Odzun Monastery

If you are visiting Lori take a sightseeing tour to the church of Odzun, which is an Armenian basilica of 5th–7th centuries in the Odzun village. Odzun is the largest historic village in the Lori Province situated on a plateau above the left bank of the Debed river gorge. The Odzun plateau itself is a truly impressive and spectacular place to visit.

The first church was built here in the 6th century. In the 8th century, it was reconstructed by Hovhannes III Odznetsi who served as the katholikos between 717 and 728 and was from the village of Odzun. There are numerous gravestones of the clergy around the church and a funerary monument. Its stepped platform supports two carved stelae between double arches. It is suggested that this monument commemorates Hovhannes Odznetsi, but its style suggests that it was probably erected earlier, in the 6th century.

The climate of the Lori region

Lori Region has a relatively humid climate. In the middle and high regions, the climate is mountainous with long and cold winters. Summer is warm but humid. Annual precipitation is 600-700 mm.

The population of the Lori region

According to the calculations of 2011, the population of the region is 235 537 people. 98.10%-Armenians, 1.34%-Russians. There also live Yazidis, Greeks, Ukrainians.

Օձունի վանք Եթե ​​Լոռի եք այցելում, այցելեք Օձունի եկեղեցի, որը 5-7-րդ դարերի հայկական բազիլիկ է Օձուն գյուղում: Օձունը Լոռու մարզի ամենամեծ պատմական գյուղն է, որը գտնվում է Դեբեդ գետի կիրճի ձախափնյա սարահարթի վրա: Օձունի սարահարթն ինքնին իսկապես տպավորիչ և տպավորիչ վայր է այցելելու համար: Առաջին եկեղեցին այստեղ կառուցվել է 6-րդ դարում։ 8-րդ դարում այն ​​վերակառուցվել է Հովհաննես Գ Օձնեցու կողմից, ով 717-728 թվականներին կաթողիկոս է ծառայել և Օձուն գյուղից էր։ Եկեղեցու շրջակայքում կան բազմաթիվ հոգևորականների գերեզմանաքարեր և թաղման հուշարձան։ Նրա աստիճանավոր հարթակը կրում է երկու փորագրված ստելաներ կրկնակի կամարների միջև։ Ենթադրվում է, որ այս հուշարձանը ոգեկոչում է Հովհաննես Օձնեցուն, սակայն նրա ոճից կարելի է ենթադրել, որ այն կանգնեցվել է հավանաբար ավելի վաղ՝ 6-րդ դարում։ Լոռու մարզի կլիման Լոռու մարզն ունի համեմատաբար խոնավ կլիմա։ Միջին և բարձր շրջաններում կլիման լեռնային է՝ երկար և ցուրտ ձմեռներով։ Ամառը տաք է, բայց խոնավ: Տարեկան տեղումները 600-700 մմ են։ Լոռու մարզի բնակչությունը 2011 թվականի հաշվարկներով մարզի բնակչությունը կազմում է 235 537 մարդ։ 98,10%- հայեր, 1,34%- ռուսներ. Այնտեղ ապրում են նաև եզդիներ, հույներ, ուկրաինացիներ։

Vanadzor is the capital city of the Lori region. It is the 3-rd largest city in Armenia and the industrial, economic, educational and cultural center of Lori. The city is about 120 kilometers (75 miles) north of the capital Yerevan. Vanadzor was known as Gharakilisa, then in the Soviet period as Kirovakan, and after the independence of Armenia in 1992, Kirovakan  was renamed Vanadzor.

The city is located in the valley of the Pambak river, 1350 meters above sea level, surrounded by the mountains of Bazum and Pambak. From East and South the city is surrounded by forests, from North and West – by hills covered with bushes and plants. The climate in Vanadzor is characterized by cool summers and relatively mild winters.

The word Vanadzor is a combination of two words meaning “Valley of Van”, Van refers to the historic Armenian city of Van (now in the territory of Turkey). The area of the present-day Vanadzor has been settled since the Bronze Age, which is proved by the tombs and other historical remains found on the hills of Tagavoranist and Mashtots. The area was a part of the Tashir of Gugark; which was the 13th province of the Kingdom of Armenia.

Վանաձորը Լոռու մարզի մայրաքաղաքն է։ Այն Հայաստանի 3-րդ ամենամեծ քաղաքն է և Լոռու արդյունաբերական, տնտեսական, կրթական և մշակութային կենտրոնը։ Քաղաքը գտնվում է մայրաքաղաք Երևանից մոտ 120 կիլոմետր (75 մղոն) հյուսիս։ Վանաձորը հայտնի էր Ղարաքիլիսա անունով, ապա խորհրդային տարիներին՝ Կիրովական, իսկ Հայաստանի անկախացումից հետո՝ 1992 թվականին, Կիրովականը վերանվանվեց Վանաձոր։ Քաղաքը գտնվում է Փամբակ գետի հովտում, ծովի մակարդակից 1350 մետր բարձրության վրա, շրջապատված Բազումի և Փամբակի լեռներով։ Արևելքից և հարավից քաղաքը շրջապատված է անտառներով, հյուսիսից և արևմուտքից՝ թփուտներով և բույսերով ծածկված բլուրներով։ Վանաձորի կլիման բնութագրվում է զով ամառներով և համեմատաբար մեղմ ձմեռներով։ Վանաձոր բառը երկու բառի համակցություն է, որը նշանակում է «Վանի հովիտ», Վանը վերաբերում է պատմական հայկական Վան քաղաքին (այժմ՝ Թուրքիայի տարածքում): Ներկայիս Վանաձորի տարածքը բնակեցված է եղել դեռևս բրոնզի դարից, ինչի մասին են վկայում Թագավորանիստի և Մաշտոցի բլուրների վրա հայտնաբերված դամբարաններն ու պատմական այլ մնացորդները։ Տարածքը Գուգարքի Տաշիրի մի մասն էր; որը Հայաստանի թագավորության 13-րդ գավառն էր։

Sights of Vanadzor

Vanadzor is a beautiful quiet city surrounded by mountains and forests, with low-raised buildings and lovely parks. The city was a popular resort during the Soviet period. There were skiing routes, ropeway, summer camps, and resort houses in the city. Unfortunately, Vanadzor, along with Gyumri and Spitak, suffered extensive damage during the earthquake in 1988. However, it has been reconstructed and is becoming a popular resort again.

Vanadzor is the educational and cultural center of Lori Province. The Vanadzor House of Culture named after Charles Aznavour is one of the largest cultural centers in Armenia. The Eduard Kzartmyan school of music has been operating in the city since 1934, the fine art museum since 1974, and the house-museum of writer Stepan Zoryan since 1990.

Vanadzor is the seat of the Diocese of Gougark of the Armenian Apostolic Church. The church of the Holy Mother of God (1831), is the oldest church in the city. Saint Gregory of Narek Cathedral, opened in 2005, is named after Saint Gregory of Narek to commemorate the 1000th anniversary of his Book of Lamentations. Orthodox Church of the Nativity of the Blessed Virgin Mary, opened in 1895, is serving the city’s small Russian community.

Վանաձորի տեսարժան վայրեր Վանաձորը գեղեցիկ հանգիստ քաղաք է՝ շրջապատված լեռներով և անտառներով, ցածրահարկ շենքերով և գեղեցիկ այգիներով: Խորհրդային տարիներին քաղաքը հայտնի հանգստավայր էր։ Քաղաքում կային դահուկային երթուղիներ, ճոպանուղիներ, ամառային ճամբարներ, առողջարանային տներ։ Ցավոք, Վանաձորը Գյումրիի և Սպիտակի հետ միասին 1988-ի երկրաշարժի ժամանակ մեծ վնասներ կրեց, սակայն այն վերակառուցվել է և կրկին դառնում է հայտնի հանգստավայր։ Վանաձորը Լոռու մարզի կրթամշակութային կենտրոնն է։ Վանաձորի Շառլ Ազնավուրի անվան մշակույթի տունը Հայաստանի խոշորագույն մշակութային կենտրոններից է։ 1934 թվականից քաղաքում գործում է Էդուարդ Կզարթմյանի անվան երաժշտական ​​դպրոցը, 1974 թվականից՝ կերպարվեստի թանգարանը, 1990 թվականից՝ գրող Ստեփան Զորյանի տուն-թանգարանը։ Վանաձորը Հայ առաքելական եկեղեցու Գուգարաց թեմի նստավայրն է։ Սուրբ Աստվածածին եկեղեցին (1831), քաղաքի ամենահին եկեղեցին է։ Սուրբ Գրիգոր Նարեկացի Մայր տաճարը, որը բացվել է 2005 թվականին, կրում է Սուրբ Գրիգոր Նարեկացու անունը՝ ի հիշատակ իր «Ողբի մատյան» 1000-ամյակի։ Սուրբ Կույս Մարիամի Սուրբ Ծննդյան ուղղափառ եկեղեցին, որը բացվել է 1895 թվականին, ծառայում է քաղաքի փոքր ռուսական համայնքին:

There are several important state universities and colleges in Vanadzor․ The city is also famous for its Horevel Folk Dance Ensemble (founded in 1958), Vanadzor Chamber Music Choir (1989), and Vanadzor Chamber Orchestra (1993). Some modern rock bands famous in Armenia have been formed in Vanadzo

It is home to many theatres including the Bohem Chamber Theatre of Vanadzor, Vanadzor Musical Theatre, Vanadzor Drama Theatre named after Hovhannes Abelyan, and Vanadzor Puppet Theatre.

One of the beloved spots of the residents is the artificial lake not far from the center. It is especially popular on hot summer days when children, and not only, swim and have fun here. Nearby is the famous Armenia Vanadzor Spa and Hotel Complex

Վանաձորում կան մի քանի կարևոր պետական ​​բուհեր և քոլեջներ։ Քաղաքը հայտնի է նաև իր «Հորվել» ժողովրդական պարի համույթով (հիմնադրվել է 1958 թվականին), Վանաձորի կամերային երաժշտության երգչախումբով (1989), Վանաձորի կամերային նվագախումբ (1993): Վանաձորում ստեղծվել են Հայաստանում հայտնի ժամանակակից ռոք խմբեր։ Այստեղ են գտնվում բազմաթիվ թատրոններ, այդ թվում՝ Վանաձորի Բոհեմ կամերային թատրոնը, Վանաձորի երաժշտական ​​թատրոնը, Վանաձորի Հովհաննես Աբելյանի անվան դրամատիկական թատրոնը և Վանաձորի տիկնիկային թատրոնը: Բնակիչների սիրելի վայրերից է կենտրոնից ոչ հեռու գտնվող արհեստական ​​լիճը։ Այն հատկապես տարածված է ամառվա շոգ օրերին, երբ այստեղ լողում ու զվարճանում են երեխաները, և ոչ միայն։ Մոտակայքում է գտնվում հայտնի Արմենիա Վանաձորի սպա և հյուրանոցային համալիր

In warm summer evenings, the locals love to stroll in the parks and along the city streets, as well as in Hayq Square surrounded by beautiful buildings. In the center of the square, you will see the new musical fountains that have no prototype in the region. Thus, welcome to Vanadzor – an excellent place for those who love nature and quiet peaceful city life with slow pace and harmon

Ամառային տաք երեկոներին տեղացիները սիրում են զբոսնել զբոսայգիներում և քաղաքի փողոցներով, ինչպես նաև գեղեցիկ շենքերով շրջապատված Հայքի հրապարակում։ Հրապարակի կենտրոնում կտեսնեք նոր երաժշտական ​​շատրվանները, որոնք տարածաշրջանում նախատիպ չունեն։ Այսպիսով, բարի գալուստ Վանաձոր՝ հիանալի վայր նրանց համար, ովքեր սիրում են բնությունը և հանգիստ քաղաքային կյանքը՝ դանդաղ տեմպերով և ներդաշնակությամբ:

Ванадзор — третий, после Еревана и Гюмри, по численности населения город Армении, административный центр области Лори. Это симпатичный город с домами, построенными из розового артикского туфа, живописно смотрящимися на фоне окружающих лесистых гор.

На западе Лорийской области расположен город Туманян, названный в честь классика армянской литературы Ованеса Туманяна. Близ города находится монастырь Кобайр.

Главная монастырская церковь — Катогике — была построена в конце XII века. Ее портал украшен резным обрамлением. На апсиде сохранились изумительные фрески: образ Богоматери и архангелов, Евхаристия на среднем ярусе и изображения святых в нижнем. Западная стена и часть северной заняты изображениями девяти мужских фигур в светских костюмах, а также женщины и мальчика, направляющихся к восточной стороне, где рядом с апсидой изображен воин, вероятно, святой Георгий. Эти одиннадцать ктиторов — семейный портрет, возможно, младшей ветки Захаридов, имевшей большие владения по реке Дебед, над которой стоит Кобайр. С востока к Катогике примыкает церковь Мариамашен, самая ранняя постройка комплекса. Она была построена в 1171 году княгиней Мариам, дочерью царя Кюрике II. В XIII веке монастырь был куплен Захаридами, исповедовавшими распространенное в Грузии халкидонитство. При них в 1279 году была сооружена колокольня, выполнявшая впоследствии роль усыпальницы, и ряд построек. На некотором удалении от основного комплекса, справа и слева по склону сохранились другие монастырские постройки сооружения, а также кельи-пещеры.

Город Алаверди (распололожен в 50 км от Ванадзора) — старинный центр медной промышленности Армении. В конце XIX века концессию местных медных рудников приобрели французские предприниматели. Ими был построен завод, сооружена электростанция.

Среди местных достопримечательностей самая интересная — Санаинский мост. Это выдающееся по своим инженерным и художественным особенностям сооружение соединяет берега реки Дебед в черте города. Этот однопролетный арочный мост был построен в 1192 году. Его украшают лаконично исполненные фигуры кошек.

Монастырь Санаин расположен в одноименном селе, на небольшом горном плато, у каньона реки Дебед. По другую сторону реки стоит город Алаверди.

Точная дата основания монастыря не установлена. Однако известно, что в X–XI веках число монахов здесь достигало нескольких сот человек. Предполагают, что это были армянские священнослужители, изгнанные из Византии императором Романом Лакапином. В этот период Санаин приобрел значение просветительского центра Армении. Школа при его монастыре была преобразована в Академию, известную как Академия Григора Магистроса Пахлавуни. Известна она тем, что в ней преподавали выдающиеся ученые. Пахлавуни в 1051 году перевел на армянский язык труд Евклида «Начала» — почти на 70 лет раньше латинского перевода. Он обучал риторике, философии и математике.

Монастырь занимает небольшую, около 2 га, территорию, в центральной части которой, вокруг главного храма Санаина — Сурб Аствацацин — построены церковь Аменапркич и часовня Сурб Григор (X в.), здание академии (XI в.), книгохранилище (1063), здание галереи (конец X века), притвор (11821) и колокольня (XIII).